در این روزهای مرگبار ، در این شب ، آری چه بگویم ؟ چگونه بگویم ؟ و از چه بگویم ؟ از اینکه در این برزخ ، در این بیچارگی محض ، در این سرگردانی بی پایان ، در این آوارگی های حسرت بار ، من تنهای تنها هستم و خسته تر از همیشه . نه راه پیشی در مقابل دارم  و نه راه پسی پشت سر . نه پای ایستادن دارم و نه قادر به رفتن هستم . مانده ام در کوره راه زندگی ، مانده ام در سختیهای روزگار . مانده ام بی کس تر از همیشه ..... مانده ام بی پناه تر از هر وقت . امشب فریادهای دلم شکسته و نمی توانم در گوش کسی بخوانم .

وقتی ندای آرامبخش تو سکوت کلبه حزین قلبم را می شکست ، وقتی که نگاه های گرم تو به روح خسته من احساساتم را نوازش می داد ، وقتی که با صداقت و پاکی جزء جزء وجودم ، تو را می پرستیدم ، هیچ وقت نمی دانستم که اینگونه دلم را زیر پاهایت خواهی شکست . دلی که در تمام این مدت بازیچه دستانت بود .....

دلم آنقدر گرفته است که می خواهم به اندازه هزار قرن گریه کنم . می خواهم حرف بزنم . حس می کنم جایی از قلبم سوراخ شده است . خسته از تو نیستم . می خواهم نباشم . می خواهم هیچ وقت نباشم . این دلم آنقدر درد در خودش دارد که نمی دانم از کدام یک بنویسم .

من مدیون همه قطرات اشکم هستم که بیهوده و به پاس بی اعتمادی به ناکسان بر زمین ریخته شد . من مدیون قلبم هستم که به ناروا تپید . من مدیون همه اعضای بدنم هستم که به لرزش و دلواپسی انداختمشان . دلم پر از غصه است و تاری دیدگان مجال اشک را گرفته ، نوبت به نوشتن نمی دهد . بیایید و مرگ دلم را تماشا کنید . بیایید و گریه ی مرا جشن بگیرید .

آخر ای دنیا من چه کاری کردم که اینقدر روحم را عذاب می دهی ؟ چه قانونی از طبیعت را زیر پای نهادم که مرا اینگونه به باد ملامت می نهی ؟ مرگ بر تو . مرگ . آری گناه من از بی گناهی ست . آری گناه من این است که دروغ به بنده خدا نمی گویم و صداقتم را به تاراج نمی گذارم .

من خسته از همه چیز و همه کس به غرور دیگران می خندم که چه به ناروا دلم را به بازی می گیرند . عشق در میان ما مرده است ، و چیزی که مرده باشد ، دیگر به درد هیچ کس نمی خورد . تو هم بیا مرگ لحظه های مرا جشن بگیرد ، که روز به روز با قلبی ناآرام در ورای سکوت می شکنم .

آنچنان دلتنگم که می خواهم فقط سکوت کنم . سکوت . سکوت . سکوت . و می خواهم از این سکوت در تنهایی غم خویش بمیرم ... آری اینگونه بمیرم .......

سلامی چو بوی خوش آشنایی

مدتی بود دلم می خواست یه کتاب بنویسم که هر چی تا حالا روزگار یادم داده توش باشه....دیدم تا مطالب را جمع کنم پیر شدم......

تصمیم گرفتم حرفام و بزنم....اینجوری اگه یه جاش اشتباه باشه دوستای خوبم راهنماییم می کنند.

مهربانی کمکم کرد...تفال زدم به حافظ این شعرآمد....

چو گل هر دم به بویت جامه در تن                کنم چاک از گریبان تا به دامن

تنت را دید گل گویی که در باغ                      چو مستان جامه را بدرید بر تن

من از دست غمت مشکل برم جان                ولی دل را تو آسان بردی از من

به قول دشمنان برگشتی از دوست              نگردد هیچ کس با دوست دشمن

تنت در جامه چون در جام باده                       دلت در سینه چون در سیم آهن

ببار ای شمع اشک از چشم خونین               که شد سوز دلت بر خلق روشن

مکن کز سینه ام آه جگرسوز                        برآید همچو دود از راه روزن

دلم را مشکن و در پا مینداز                           که دارد در سر زلف تو مسکن

چو دل در زلف تو بسته ست حافظ               بدین سان کار او در پا میفکن

این شد که الان باسوز دل در خدمتتان هستم. آرزومند آرزوهایتان...

عسل